SESSİZLİK VE SEN
Sokakların sarhoşluğunu izlerdik beraber.
Hiç bitmesin bu sessizlik diye
Konuşmazdık sabahlara kadar.
Bu şehrin en çok gecelerini severdik,
En çok sessizken birbirimizi dinlerdik.
Oturup bir kaldırım taşına
Öylece kırmızı ışık saçan sokak lambasının
Yollara yansıyan güzelliğini izlerdik.
Sesini çok az duydum,
Bu yüzden hatırlamıyorum…
Yüzünü avucumun içine alıp
Gözlerini seyretmeyi severdim.
Bazen sen ağlardın
Ben öylece hıçkırıklarını dinlerdim.
Bazen ben ağlardım
Sen yüzünü kapatırdın…
Konuşmak bile bizi yorarken
Sessizce ağlamak başardığımız tek şeydi.
Sessizken dinlerdik en çok birbirimizi.
Öyle bütünleştin ki sessizlikle
Konuşmandan korkardım.
Konuştukça birbirimizi harcamaktan…
Bu yüzden susmak sevdiğimiz tek şeydi.
Sustukça daha çok severdim seni
Çözemezdim içindeki yetişkini,
Bu yüzden bilmezdim seni.
Konuşmanı istemezdim
Konuştukça harcayacaktık çünkü birbirimizi.
Bildiğim tek şey
Yüzünü avucumun içine alıp
Seyrettiğim gözlerindi.
Kırmızı ışık yansırdı gözlerine
Ve sen sessizce dinlerdin beni.
